Dualisme

Tuesday, 22 March 2005

Het geloof dat de mens uit twee entiteiten bestaat - eentje die het bewustzijn/denken is en eentje die dat alles herbergt; het tijdelijke omhulsel ervan is - is al heel oud. In vele varianten waarschijnlijk net zo oud als de huidige Homo sapiens sapiens; dus zo'n 100.000 jaar. De Griekse wijsgeer Plato (427 - 347 v.o.j) verkondigde 2400 jaar geleden al zijn ideeënleer daaromtrent.

De laatste variant van het dualisme, het interactionisme, werd zo'n 350 jaar geleden ontwikkeld door René Descartes (1596-1650) en is vooral in de westerse (christelijke) wereld populair. Maar ook in de rest van de wereld wordt in een soort ziel geloofd.
Descartes zag de mens opgedeeld in een denkende geest (res cogitans) en een ruimte innemend lichaam (res extensa). Dit denkbeeld, tegenwoordig ook wel (binnen de filosofie?) het lichaam-geestprobleem genoemd, domineert nog steeds de discussies over bewustzijn.

Waarom? Waarom hebben filosofen en wetenschappers dat idee, dat door velen onder hen allang niet meer serieus genomen wordt, niet al lang voorgoed naar het rijk der fabelen kunnen verbannen? Waarom geloven zoveel mensen (95% van de wereldbevolking) nog steeds in een onstoffelijke geest of ziel die verantwoordelijk zou zijn voor ons denken, bewustzijn, waarneming, ja zelfs voor het besturen van ons lichaam? Als dit alles door een geest kan worden gedaan, waarom hebben we überhaubt nog hersenen? Waarom hebben we zintuigen als een geest ook zonder kan. Waarom zou een geest eigenlijk een lichamelijke omhulsel nodig hebben, als hij volstrekt op een 'normale' manier kan 'leven' zonder deze bagage. Kijk maar naar 'spoken'. Welke logica zit er nu precies achter het lichaam-geestidee. Antwoord: er zit geen logica achter, alleen religieuze opvoeding, onwetendheid, emotie en angst.

Ze weten niet beter, omdat het geloof in zielen met de paplepel wordt ingegeven. Ze kunnen zich niet een bewustzijn voorstellen waar enkel neurologische activiteit voor aansprakelijk is. Ze willen zich niet een leven indenken die niet alleen een begin heeft gehad (de geboorte) maar ook een absoluut einde zal hebben (het sterven). Kortom het geloof in een geest/ziel heeft geen enkel feitelijk wetenschappelijke reden, doch slechts een psychologische. Alle argumenten die door gelovigen aangevoerd worden, tijdens wetenschappelijk getinte filosofische discussies over bewustzijn of buitenzintuiglijke waarneming, kunnen worden herleid tot psychologische. Elke keer wanneer een kritische vraag of opmerking wordt geplaatst, die bij de gelovige een stukje van zijn geest/zielfundament doet verzwakken, wordt deze gepareerd met een emotionele statement. Meestal in de zin van: "Dáárom is het ook een geloof," zo'n discussie ineens omgooiend in een onwetenschappelijk religieuze. Het is voor een kritische beschouwer om wanhopig van te worden.

"Waarom laat u de gelovigen niet met rust?" denkt u misschien. "Laat ze denken wat ze willen." U heeft gelijk. Waar maak ik me druk om? Is het misschien omdat ik me graag bezig hou met de realiteit? Is het misschien omdat een twijfelaar als ik niet tegen kritiekloos denken kan? Is het misschien omdat ik een hekel heb aan dogma's?

Wat is het dat mij zo ergert als ik een prelaat emotioneel/rituele onzin hoor uitkramen.
Dat de waarheid en de vrijheid worden verkracht of worden bedreigd? Ik weet het niet. Tenslotte is de westerse wereld tegenwoordig seculier en ik woon gelukkig niet in een moslimtheocratie. Maar wellicht moet ik bekennen dat het mij misschien ook alleen maar frustreert. Het zal wel psych(olog)isch zijn.
Tot volgende week.

Groetjes van Albert Jarsin

Ja, ergeren... is er iets ergerlijkers denkbaar dan de christelijke zelfgenoegzaamheid? Ik heb verdorie vannacht twee uur wakker gelegen omdat ik me zo verschrikkelijk kwaad had gemaakt over een EO-zus die als roeping heeft om overal waar ze kan Gods Woord aan de man te brengen, en die gisteren op de TV vol trots vertelde dat ze in één week 7 'bekeerlingen' had buitgemaakt.
Ze had ze ten bewijze meegebracht naar de studio, waar ze, nogal schaapachtig kijkend (uiteraard, want hoe moet je anders kijken als je net een schaap bent geworden), triomfantelijk aan het hele Nederlandse volk konden worden getoond. Halleluja.

En inderdaad, na die twee uur vroeg ik me net als jij af waarover ik me nu eigenlijk zo opwind, ik heb er toch zelf geen last van?

Maar dat is het nu juist, ik heb er w?l last van, zoals van die oude vrouwtjes hier in Portugal, die op hun knie?n de trappen van een kathedraal opkruipen omdat ze denken dat het 't huis van God is, en dat ze daarmee een stoel in de hemel zullen verdienen.
Terwijl het enige wat ze boven aan die trap kunnen verwachten een kerel in een zwarte soutane is die hen een geldbakje onder de neus duwt, terwijl hij heel goed weet dat ze van 80? in de maand AOW moeten zien rond te komen.

Zal het ooit veranderen? Zal die taaie kleverige godsdienstige olievlek die zich over vrijwel de hele aarde heeft uitgebreid ooit weggepoetst kunnen worden?
Ik denk van niet, en daarom maak ik me waarschijnlijk ook zo kwaad: het is machteloze woede.

Of we wel of niet een godsdienst aanhangen, dat hebben we zelf niet voor het zeggen, denk ik.
Voor velen betekent het overigens een prima leidraad in het leven en een betere therapie dan menig psycholoog kan bieden. Waarom? omdat het in neurologisch opzicht bij uitstek past bij veel mensen.
Die "machteloze woede" overigens komt enkel omdat WIJ het zelf niet "kunnen" begrijpen.

Trouwens, waarom maken wij ons zo druk om het onderwerp van Albert Jarsin. Toch niet uit vrije wil en bewust ?!

Nee, het aanhangen van een godsdienst heeft met indoctrinatie te maken.

En ik weet best dat ik me daar niet druk om moet maken omdat doctrines niet uit te roeien zijn, voornamelijk omdat de geïndoctrineerden zelf niet beseffen in wat voor mentaal keurslijf ze geperst zitten, en het hen dus niet invalt om zelfstandig te gaan denken.

Maar omdat ik zelf niet geïndoctrineerd ben krijg ik er kippenvel van. Vooral als ik zie hoe harteloos er soms misbruik van wordt gemaakt van de (goed-)gelovigen.

Enfin, je bent het niet met me eens, en ik zal dus geen moeite meer doen om je te overtuigen.

Blijf het rustig proberen, het is de manier om te blijven ontdekken of we zelf wel op het juiste spoor zitten. Elke discussie is een feed back proces voor ons eigen brein.

Heeft godsdienst met indoctrinatie te maken? Ja, langs die weg zullen mensen
het ontdekken, eigen maken en ontwikkelen. Maar lang niet iedereen die door anderen geïndoctrineerd wordt gaat het aanhangen. Waar zit dat verschil in? Inderdaad in onze hersenen, en dat verschil was al aanwezig voordat anderen ons gingen indoctrineren.

OK, gaan we door, maar ik moet je wel waarschuwen dat je over een tijdje gloeiend de pee aan me zult hebben.

Om te beginnen heeft indoctrinatie niets met 'ontdekken' te maken. Een doctrine wordt domweg bindend opgelegd, en hoe jonger je was toen dat gebeurde, hoe moeilijker het later wordt om ervan af te komen.

Dat heeft dus niets met intelligentie o.i.d. te maken.

Dat mensen gaan proberen om zich een doctrine 'eigen' te maken ligt voor de hand: ze hebben immers ingeprent gekregen dat dit de enige goede weg is, dus zullen ze alles op alles zetten om aan de eisen te gaan voldoen - desnoods dwars tegen het eigen gezonde verstand in.

Ken je de uitdrukking: ééns een katholiek, altijd een katholiek?
Ik zei eens tegen iemand die zich uit volle overtuiging van zijn katholieke verleden had gedistanciëerd, dat ik het - op basis van de bijbelse lezing - bewijsbaar achtte dat Christus niet dood was toen hij van het kruis werd gehaald. En nu mag jij raden wat hij antwoordde. Hij zei verschrikt: "Nee, dat kán toch niet, dan zou de hele kerk niet meer kunnen bestaan!"

Hij trok het later, nadat ik hem erop attent had gemaakt, wel terug door te zeggen dat hij het zo niet bedoelde, maar het was wél zo.

Nee, een doctrine is een kwak op je rug for ever, vrees ik, en ik ben oneindig dankbaar dat het mij niet is overkomen.

Dat het je niet is "overkomen" komt omdat je van nature (neurologische) niet vatbaar bent voor dat verhaal.
Ieder jochie wil brandweerman worden, en zelfs als het jochie op jonge leeftijd een felle brand heeft gezien, wil dat nog niet zeggen dat ie later ook brandweerman wordt. Daarvoor moet je over bepaalde eigenschappen beschikken en die zijn deels bekend. Het is een illusie dat we zelf bepalen wat ons interesseert en wat we aanhangen.
Ik proef 'oude psychologie' in je verhaal.

Nee hoor, ik ben niet godsdienstig opgevoed, en ik geloofde op m'n vierde ook niet meer in Sinterklaas. Maar dat is meer een kwestie van common sense dan een neurologische aandoening, denk ik.

Maar het is wel zo dat ik als kind al het gevoel had dat ik iets goeds van mijn leven moest maken - echter niet omdat iemand me verteld had dat 'God het wilde', maar gewoon voor mezelf. En dat is nog steeds zo.

En last not least: ik bepaal wel degelijk zelf wat ik aanhang: niets namelijk. Er zijn een heleboel dingen die ik aannemelijker acht dan andere, maar er onvoorwaardelijk in geloven is er niet bij.

En omdat vaststaat dat niemand méér weet dan ik, laat ik me ook niets op de mouw spelden door welke betweter dan ook.

En je proeft 'oude psychologie' in mijn verhaal, wat is dat precies, oude psychologie, iets aftands, niet meer van deze tijd?

Socrates was de beste psycholoog die ik ken.

Charles, schrijf je me nu al af?!?

Nee Els, maar er moet hier ook nog een boterham verdiend worden!

Dat je op je vierde Sinterklaas al niet zag zitten is een vorm van intelligentie, een manier van denken, uiteraard geen aandoening. Vergelijk het maar met de student die tijdens zijn aller EERSTE collegeles zijn professsor iets hoorde vertellen waarvan die dacht 'dat slaat nergens op". Na 25 jaar, en zelf inmiddels prof. weet de voormalig student zijn gelijk te halen. Hoe kan dat?

Met oude psychologie bedoel ik dat ik niet geloof dat ons iets overkomt (of niet) wat niet past bij de wijze waarop onze hersenen in elkaar zitten (en bij iedereen dus anders). Zelfs slachtoffers van huiselijk geweld hebben iets wat ze helaas daarvoor kwetsbaar maakt.

Wat het bewustzijn betreft, dat heeft dus niet in te brengen, ze huppelt achter de feiten aan, bedenkt leuke smoesjes als we iets doms gedaan hebben.
Het bewustzijn veroorzaakt niets, het is wel vaak nodig om iets nieuws aan te leren en nodig als er plotseling iets (nieuws) gebeurt. Alhoewel een noodstop maken met je wagen ook al buiten het bewustzijn om gaat.
Het bewustzijn werkt als feed back systeem, al redenerend kun je tot de conclusie komen dat je hersenen (zonder) bewustzijn die noodstop prima uitvoert maar dat je hersenen niet in staat om vooraf te bepalen of die noodstop wel op tijd komt. Door je aandacht te richten (bewustzijn) kun je bijv. een kind op de stoep al op afstand zien spelen.
Kijk met dit soort zaken hou ik me bezig. Ik hou het graag wat praktisch.

Els,

Je zegt dat je wel degelijk zelf bepaalt wat je aanhangt: niets namelijk.
De vraag is of je wel vrij bent om te bepalen dat je niets aanhangt. Je hersenen zijn zo gecontrueert dat je alleen voor deze opvatting kunt kiezen, denk ik.

Oude psychologie, een dergelijke redenering, denk ik. Natuurlijk komt die opvatting uit jou, je lichaam, je hersenen.
Maar je suggereert dat er iets buiten je hersenen is die dat bepaald.
Net als rechters die de ene dader wel toerekeningsvatbaar verklaren en een andere dader niet. Dat kan niet, denk ik.
We hebben maar een brein.

Hiep hoi, een heleboel om op te reageren! Maar ik moet eerst een boterham. Straks verder.

Zo Charles, je hebt in een kort bestek zoveel neergezet dat ik bijna niet weet waarmee te beginnen, heerlijk!

Dus maar beginnen bij het begin, dan: mijn niet meer geloven in Sinterklaas.
Jij noemt dat een vorm van intelligentie. Ik wéét niet of dat zo is, want dan zou er een zekere logische redenatie achter moeten zitten, en daar was ik op mijn vierde nog lang niet aan toe - noch aan redeneren, noch aan beredeneren. Nee, het was puur een gevoel van 'dat is niet waar', zonder meer - dat herinner ik me nog precies.
En met het bestaan van God was het al net zo: een vriendinnetje vertelde me dat God overal was en alles zag, waarop ik scherp de kamer rondkeek, uiteraard niets zag, en toen vaststelde dat het niet waar was - tot mijn grote opluchting, overigens, want ik vond het maar niks, zo'n kerel die je voortdurend in de gaten hield.

Maar ja, leven in een christelijke maatschappij laat je natuurlijk niet helemáál onberoerd, en ik had toch wel een vaag idee dat er een soort heilige geest bestond die ervoor zou zorgen dat me niets echt ernstigs overkwam - die me altijd op de laatste nipper zou redden dus.
Dat is ook gebeurd, maar op een heel andere manier dan ik toen verwachtte.

En waar ik ook heilig in geloofde was de onoverwinnelijkheid van de liefde, inclusief die van mijzelf.
Ik was er absoluut van overtuigd dat als ik het maar volhield om door dik en dun te blijven liefhebben, alles uiteindelijk goed zou komen. En ook dát is op een heel andere manier bewaarheid geworden dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Het zou me te ver voeren om alles te gaan uitleggen, maar ik hoop dat je inmiddels begrijpt dat ik vroeger wél van alles heb geloofd, en dat de manier waarop mijn hersenen in elkaar zitten daar hooguit een ondergeschikte rol in heeft gespeeld.
Ik zie mezelf niet als 'alleen maar een brein' van waaruit al mijn doen en laten geregisseerd wordt, en dat denk ik van anderen dus ook niet.

Zoals ik het zie nemen we al onze beslissingen zowel gevoelsmatig als intellectueel, en hebben we altijd de vrije keus in ons handelen.
Sterker nog: we komen er niet onderuit om keuzes te maken - de hele dag door zelfs. Alles wat we doen kunnen we immers ook laten? Zelfs beslissen om niets te beslissen is een beslissing.
Daarom is zelfs een niets-doener verantwoordelijk voor zijn nietsdoen, daar is gewoon geen ontkomen aan.

De gedachte dat een mens geleid wordt door de structuur van zijn hersenen is dus niet houdbaar, en zo'n excuus als 'hier sta ik en ik kan niet anders' evenmin.
Waar we staan hebben we zelf gewild. Met gebruikmaking van onze hersenen - waarvan de structuur bij iedereen wel zo'n beetje hetzelfde zal zijn, neem ik aan. Tenzij er sprake is van pathologie, maar dat is iets anders.

Ik heb niet het gevoel dat mijn brein nu zo verschrikkelijk veel verschilt van mijn computer, eerlijk gezegd. Zo lang er niets aan mankeert kan ik er wat mee, als er storingen gaan optreden niet meer, en that's it.

En verder stel je dat slachtoffers van huiselijk geweld iets in hun hersenen hebben wat ze daarvoor kwetsbaar maakt.
Dat snap ik niet helemaal. Ik ga er juist van uit dat mensen die zich in elkaar laten slaan een tekort hebben aan 'basic security', veroorzaakt door affectieve verwaarlozing in de vroege jeugd.
Maar dat beschouw jij misschien als 'oude psychologie'?

Zo, dat is wel even genoeg, geloof ik, wat een lang stuk!
See you, DV!

Te veel om op te reageren!

Ook het gevoel (dat de Sint of God niet bestaat) is een vorm van denken van de neuronen en daarmee een vorm van intelligentie.

Je vindt dat daar een vorm van logica bij moet komen kijken? Ik ben bang dat dat helemaal niet hoeft. Overigens wat is logica?
In de 17de eeuw gingen we er van uit
dat mensen rationele wezen waren. (oude psychologie!) We blijken echter evenzeer irrationeel te handelen als rationeel.

Natuurlijk redeneren je hersenen vanaf het eerste moment van je geboorte (en daarvoor ook al). Maar een paar procent van het eindresultaat komt echter binnen ons bewustzijn.

Intuitie is ook een mooi voorbeeld van 'denken" van je hersenen zonder dat het eindresultaat zich openbaart in de stille stem, in je gedachten dus. Het is een gevoel op basis van informatie die je hebt opgedaan. Je weet niet dat je er over beschikt en je kunt er niet bij.
Maar op gegeven kan het wel aanleiding zijn voor het nemen van een juiste beslissing, terwijl je niet goed weet waarom je die neemt.

Mijn voorbeeld over de student die tijdens het eerste college al voelde dat zijn professor onzin vertelde is net z'n voorbeeld als jouw vermoedens over Sinterklaas.
Het laat ook mooi zien dat we niet "zelf"
vrij zijn om te denken en handelen.

Ik heb het idee dat we hier behoorlijk van mening over verschillen. Ons brein beslist, niet wij! De vrije wil zoals de mens die denkt te hebben is een illusie. Je kent de onderzoeken toch wel die dit al tientallen jaren aantonen? Met de beeldvormende technieken wordt het zelfs zichtbaar.

Met oude psychologie bedoel ik ook dat we vaak ons eigen en andermans gedrag omschrijven en denken dat we het daarmee ook verklaren. De verkeersveiligheid waarin ik werkzaam ben heeft daar ook een handje van.

Vroeger werd er van uit gegaan dat als kinderen van het rechte pad afraakten
dit de schuld van de opvoeding (lees: ouders) was. Dit is inmiddels achterhaald
en de psychologie heeft zich voor deze dwaling inmiddels verontschuldigd.
Sterker nog: ik ken psychologen die mede daardoor maaar wat anders zijn gaan doen!
Als kids zijn verwaarloosd komt dat doordat de ouders een probleem hadden en omdat ze dit genetisch hebben overgedragen komen de kids (afhankelijk van aantal risicofactoren)later ook in de problemen.

Huwelijksproblematiek heeft alles te maken met persoonlijkheidskenmerken van een of beide partijen.
Misschien dat Albert er iets zinnigs over kan zeggen! Onze opvattingen lijken te ver uit elkaar te lopen, Els!

Ja, dat blijkt.
Maar waarom sla je mij eigenlijk om de oren met die 'oude psychologie'? Ik heb dacht ik duidelijk genoeg gezegd dat ik nergens in geloof, en daar vallen - al dan niet achterhaalde - theorieën ook onder. De jouwe niet uitgezonderd.

Ik ga enkel en alleen af op wat mij het meest waarschijnlijk lijkt, zonder me daarop vast te pinnen omdat ik weet dat ik niets weet, om met Socrates te spreken.
En ik vind het erg moeilijk praten met iemand die wél denkt dat hij de wijsheid in pacht heeft, en daardoor zo dicht zit als een pot.

Want is het niet zo, dat het je geen bal interesseert wat anderen vinden, en dat het je er uitsluitend om te doen is je eigen mening te ventileren, waardoor een echte discussie onmogelijk wordt?
Dat moet wel, want als je met wat meer aandacht gelezen had wat ik schreef had je al lang begrepen dat je mij niet hoeft te tracteren op een cursus populaire psychologie!

Dus doe ik nu toch maar wat ik in het begin al wilde doen: het hierbij laten.
Jammer natuurlijk, maar ja...

Els,

Ergens op deze site heeft Albert geschreven dat het, als het even kan, wel over "wetenschap" moet gaan.
Nu is psychologie eigenlijk geen wetenschap, maar vooruit! De moderne neurowetenschap al veel meer.

Waar de wetenschap mee aankomt zetten toets ik aan mijn eigen observaties. Verkeersgedrag leent zich daar goed voor. Daar schrijf ik over en maak bruikbare educatieproducten die een concreet verhaal voor de weggebruiker moeten opleveren over menselijk gedrag in het verkeer. Met filosofie met open-einden kan ik niet zo veel.

Ik begrijp dat jou uitgangspunt is dat je je openstelt voor alles wat je waarschijnlijk lijkt, maar zonder je daarop vast te pinnen. Dat is een ander uitgangpunt dan het mijne, maar een aardig tijdverdrijf, maar voor mij dus te vrijblijvend.
De uitspraak van Socrates klopt in beginsel maar het schiet niet op als je die als leidraad neemt.

Welke achterhaalde theorie hang ik overigens aan?

Hoezo interesseert jou verhaal mij niet?
Ik zit me hier suf te piekeren over wat je er mee bedoeld en hoe hoe je er toe komt.
De meeste alinea's van mijn vorige bericht gaan in op wat jij opbrengt. Je suggereert dat ik een eenrichtingsverhaal ophang. Reageer dan zelf meer op wat ik schrijf.
Als ik jou niet volg dan zul jij jouw verhaal beter moeten uitleggen, andersom gaat volgens mij niet. Daarnast moeten we beseffen dat e-mail zo z'n beperkingen heeft.

Als je denkt dat je "vrij" bent om te denken en te handelen ga je voorbij aan de inzichten die de wetenschap thans heeft.

Kom Albert! help ons eens uit de brand.
Wiens verhaal staat, bijvoorbeeld, het dichtst bij dat van jou?

Ik heb niet gezegd dat je een achterhaalde theorie aanhangt, alleen dat ik geen enkele theorie voor zoete koek aanneem, dus ook de jouwe niet.

En ook, dat ik me nergens op vastpin, omdat ik weet dat ik veel te weinig weet om dat te doen. Jij vindt dat flauwe kul, je bijt je vast in je eigen gelijk, en dat is het verschil tussen ons.

En voor de goede orde: Albert is onze lieve heer niet, die heeft, net als iedereen, ook alleen maar een theorie, die naar zijn mening steekhoudend is. En dat is prima, dit soort speculaties houdt ons bezig en dat is goed voor de grijze massa.

Je kunt daarover discussies voeren, maar dan met een open mind, en niet vanuit het onwrikbare standpunt van een Principienreiter.
En ook met meer gedegen argumenten dan 'dat heb ik gelezen', of 'de wetenschap heeft dit inzicht ook'.

En als je je inderdaad suf piekert over wat ik bedoel en hoe ik ertoe kom kun je me dat beter even vragen. Ik ben heel goed in uitleggen, omdat ik alles wat ik zeg uitgebreid heb doordacht.

En dat laatste is wat ik bij jou mis, je spuit een hoop 'waarheden' die je ergens hebt opgeduikeld, en vervolgens reproduceert zonder je serieus af te vragen of het eigenlijk wel klopt.
En omdat je daarnaast ieder ander standpunt radicaal afwijst, valt er niet veel te discussiëren.

Natuurlijk, ik kan je een hele serie argumenten voorleggen waarom we wel degelijk vrij zijn in ons handelen, en daarom ook verantwoordelijk zijn voor ons doen en laten, dat we er zelfs niet onderuit kunnen om keuzes te maken, wat onomstotelijk waar is.
Dat heb ik dan ook gedaan, maar als jij dat per kerende post afdoet als 'oude psychologie', wat moet ik dan verder nog?

Maar goed, volgens jou kun je niet anders dan 'doen wat je doet', omdat je hersens nu eenmaal zo in elkaar zitten. En dat ik denk dat er iets heel anders achter zit - namelijk dat je vooral bezig bent je eigen onzekerheid te overschreeuwen - doet verder niets ter zake.

Inmiddels heb ik al zoveel van dit soort aanvaringen gehad (vooral met geïndoctrineerde christenen), dat ik er schoon genoeg van heb gekregen, en er bovendien geen enkel heil in zie.

Met iemand achter een betonnen muur valt doodeenvoudig niet te praten.

Zelfs nu weet ik dat je absoluut niet begrijpt waar ik het over heb.
Hoe intoleranter iemand is, immers, hoe toleranter hij zichzelf vindt. Maar soit, dat is oude psychologie.

Je zoekt een andere discusie dan ik.
Laten we het hier maar bij laten.
Dag.

I told you so!!!

Maar ik moet eigenlijk wel lachen ook, want door een brein afgewezen worden is me nog nooit overkomen - het zijn tot dusver alleen maar ménsen geweest die dat deden. En niet eens zo erg veel, want de meesten mogen me wel, ook al vinden ze wat ik beweer soms moeilijk of discutabel.

Maar bij jou is dat anders, want bij jou beslist je brein, en dat ben je dus zelf.
Een boos brein, momenteel, vol met allemaal boze moleculen...

Dus vraag ik me opeens af of een 'kopvoeter' misschien wel een menselijk archetype is: een brein op pootjes... Gut...

Mag ik je er op wijzen dat je zelf al minstens twee keer eerder aangaf de discussie te wilen stoppen.
Dat ik dat nu doe is omdat je teksten wat minder netjes en persoonlijk worden.

Einde discussie!

Ik niet nétjes?!? Ik ben een keurige dame! I
Nee hoor, ik wilde alleen maar even kijken of ik je aan het lachen kon brengen, maar dat is schromelijk mislukt.
Sorry Charles.

Er is een heel simpele reden om uit te leggen waarom mensen geloven. Men kan zich de vraag stellen : waarom is er iets (een universum)? Was het niet veel makkelijker geweest als er gewoon niets was?