Mijn eerste column (of eigenlijk
blogpost; ja, je moet met de tijd meegaan, hè).
Het is de bedoeling dat ik elke week op deze plek iets neerkrabbel.
Die stukjes zullen een grote variëteit aan onderwerpen bevatten, waar één belangrijke rode draad doorheen zal lopen: die van het bewustzijn.
Laat ik mezelf even voorstellen.
Ik ben Albert Jarsin, bewustzijnsonderzoeker en auteur van het boek
HET BEWUSTZIJNSMECHANISME ONTDEKT. (zie elders op deze website)
Geboren in 1954 te Haarlem, en voornamelijk dáár getogen, maakt mij tot een echte mug. En muggen zijn er hier in Brazilië, waar ik nu woon, in overvloed. Geen grote rechtop lopende tweevoeters, maar minuscule vliegende en bloedzuigende ettertjes, die je ‘s nachts uit je slaap kunnen houden. Gelukkig hebben ik en mijn gezin er niet zoveel last van dankzij de stukken muskietengaas voor de ramen (en de horrendeuren) van ons huis. Die houden deze vampiertjes voor het merendeel buiten de deur.
Brasil. Ik woon er in het noordoosten – Campina Grande om precies te zijn – en dus ben ik nu een geïmporteerde nordestino. En in deze streek, Agreste da Borborema (een hoogvlakte met een enigszins droog maar aangenaam klimaat), heb ik het grootste gedeelte van mijn boek geschreven. Niet bepaald een erg stimulerende omgeving voor een bewustzijnstheoreticus denkt u misschien. En daar heeft u gelijk in. Zon, strand, forró, samba, cachaca, carnaval, micarande, voetbal, katholieke kerk, kortom een behoorlijk gebrek aan een kritische, onafhankelijke en melancholische levenshouding is er de oorzaak van dat hier over het bewustzijn maar weinig wordt nagedacht. (Het woord filosofie is niet voor niets afkomstig uit het Grieks, uit Europa dus.) En als dat wel gebeurt dan verwijst men al gauw naar de bijbel. Tenslotte hebben we allemaal een
alma, nietwaar? Het feit dat het mij hier toch is gelukt zo een document te schrijven is te danken aan mijn culturele erfgoed, goed gevulde boekenkasten, weekbladen en internet. En een geduldig gezin.
Bewustzijn. Dat hebben we allemaal. Hoewel ‘hebben’. We ondergaan een soort besef van het eigen bestaan en van het zelf denken. Wat is dat? Wat zijn de mechanismen van bewustzijn? Ik zal de komende weken allerlei aspecten ervan behandelen zonder het antwoord uit mijn boek prijs te geven. De reden ervan hoef ik u niet uit te leggen. Toch?
Hét antwoord? Ja,
hét antwoord. En dat zeg ik zonder overdrijving en zonder schroom.
Nou ja, met een vleugje trots. Maar u kunt het zelf verifiëren door mijn boek te lezen.
Het is niet de bedoeling dat ik op deze plek ongegeneerd reclame zal blijven maken voor mijn pennenvrucht – op een beetje sluikreclame na dan. Nee, deze stukjes zijn enkel als leerzaam vermaak bedoelt. En heeft u er ook op een andere manier nog wat aan, dan is dat mooi meegenomen.
Elk mens ‘heeft’ bewustzijn en toch zijn er maar weinigen die er een boek over lezen. Gezien het percentage agnostici in Nederland (40%) zou je een veel grotere
wetenschappelijke interesse voor het onderwerp verwachten, maar dat valt tegen.
Hoe komt dat? Geloven ook veel niet-religieuzen in een ziel? En hoe moet men die dan beschouwen? De religieuze definitie is bekend. Maar de agnostische? Niet in een god geloven maar wel in een ziel. Interessant. Boeddhistisch zelfs. Meestal is het andersom. Ik ken genoeg gelovigen die wel in een god geloven maar niet in een ziel of hiernamaals.
Een aardig item voor een volgende column, sorry blogpost. Ik ga er in mijn hangmat over nadenken.
Tot volgende week.
Groetjes van
Albert Jarsin.
