Jarsin's boek is gedeeltelijk te doorzoeken via Google Book Search: http://books.google.com/books?isbn=908090211X
Vorige (Interpretaties) Volgende (Waarnemingstoestanden)
Soms vragen mensen wel eens aan me of ik zo zeker ben van mijn Dimapec-model; of ik er nooit aan twijfel. Natuurlijk, twijfelen is mijn tweede natuur. Dat ik het tot nu toe toch een goed model vind; dat ik ermee het bewustzijn begrijp, en er mensen qua karakter en inzicht mee beoordeel, komt omdat ik nog geen beter model ben tegengekomen. Alle andere modellen, hypothesen en theorieën over bewustzijn en persoonlijkheid van vóór mijn boek hebben natuurlijk een geweldige bijdrage geleverd aan het kennen en begrijpen van wat ons menselijk maakt. Maar ze zijn voor mij nu, in tegenstelling tot vroeger, ontoereikend.

Ze benaderen het bewustzijn óf op een puur metafysische c.q. psychologische wijze (ziel/geest) óf op zo’n materialistische manier (kwantummechanica) dat aan ingewikkelde neurologische processen wordt voorbijgegaan. Of ze geven geen sluitende definitie van bewustzijn, draaien er maar wat omheen en laten het maar aan de fantasie van de lezer over.
Het gegeven dat daar waar geen hersenen bestaan ook geen bewustzijnsactiviteiten waar te nemen zijn zou toch tot bepaalde inzichten moeten leiden.
Op de maan kunnen we geen bewustzijn bespeuren. Zouden daar bewuste zielen leven? Zou daar op kwantumniveau bewustzijn bestaan? Het enige dat we zeker weten is dat slechts levende mensen/dieren met normaal functionerende hersenen bewustzijnshandelingen verrichten. Dus is bewustzijn gekoppeld aan de hersenen. Derhalve kunnen we bewustzijn het beste op een neurologische manier bestuderen. Dat is pure logica.

Desalniettemin twijfel ik wel eens aan mijn Dimapec-model. Niet in de eerste plaats aan het model op zich, maar meer aan details ervan. Niet dat ik nu zo één, twee, drie een grove nalatigheid zou kunnen aanwijzen, maar toch...
‘Twijfel is de sleutel tot alle kennis.’ luidt een Perzisch spreekwoord. ‘Door te twijfelen komen wij tot de waarheid.’ wist de Romeinse staatsman en redenaar Marcus Tullius Cicero (106-43 v.o.j.) ons al te vertellen. En Henry S. Haskins waarschuwde: ’Een scepticus die dogmaticus wordt, heeft besloten dat het hoog tijd wordt er zijn gemak van te nemen’. En zo zou ik nog een aantal citaten lang door kunnen gaan.
Toch moet ik voorkómen dat bij mij de twijfel in alles gaat overheersen. Er zijn genoeg dingen die niet in twijfel hoeven te worden getrokken omdat ze niet de moeite waard zijn. En die dingen die wél veel waarde vertegenwoordigen moet men niet door ziekelijke argwaan kapotmaken. Een gezonde wetenschappelijk/filosofische scepsis, daar gaat het om.
Is mijn Dimapec-model daartegen bestand? Kan het felle kritiek verdragen? Zal het de tand des tijds kunnen doorstaan? Wie zal het zeggen?

En als twijfelen zo’n goede bezigheid is, waarom wordt het dan zo weinig beoefend? Waarom weet het overgrote deel van de wereldbevolking zoveel dingen met zoveel zekerheid? Dat er (een) god(en) bestaat(n) bijvoorbeeld, dat mensen/dieren/planten een ziel hebben, het bestaan van een hiernamaals (hemel/hel), creationisme. Of dat ufo’s ruimteschepen van andere planeten zijn, astrologie, tarot, numerologie, handoplegging, waarzeggerij, helderziendheid en andere occultistische mythen (lees: flauwekul). Allemaal zekerheden gebaseerd op overleveringen, op tradities, op holle frasen. En door zó weinig mensen kritisch bekeken dat je er kippenvel van krijgt.

En dáárom is mijn model nuttig. Omdat het globaal uitlegt waaróm mensen op een bepaalde manier denken, waarom ze zich louter van bepaalde dingen bewust zijn. Ze kúnnen eenvoudig niet anders. Het zit in de hersenen en ze hebben er zelf geen controle over. Zeker niet meer op volwassen leeftijd. Twijfelen lijkt wel in de genen van twijfelaars te zitten. Ik kan mij niet herinneren dat mij ooit is geleerd alles sceptisch te bekijken. Wel heb ik altijd naar believen kunnen lezen wat ik wilde. Is dat het? Doet vrijheid van informatie mensen overal vraagtekens bij plaatsen? Was het nieuwsgierigheid of twijfel dat mij boeken deed verslinden? Was ik me al dingen aan het afvragen vóórdat ik veel ging lezen of pas erna? Zover ik me kan herinneren kwam bij mij eerst de scepsis en daarna de behoefte die met nieuwe kennis te op te helderen. Is twijfelen dan toch aangeboren? Bestaat er een twijfelgen? Voor genetici en sociobiologen misschien een interessant gegeven. Voor mij misschien wel het antwoord op het waarom van wereldwijde onnozelheid, maar geen erg optimistisch vooruitzicht.

Als twijfelen genetisch wordt bepaald dan kan het dus moeilijk door opvoeding worden verkregen. Dat zal dus voor zeer lange tijd een groot deel van de populatie op onze planeet buitensluiten. Daarom wil ik er maar niet aan. Volgens mij is het gewoon een opvoedkundig probleem. Dat mettertijd kan worden opgelost door informatieverstrekking. Maar de twijfel knaagt voort.
Tot volgende week.

Groetjes van Albert Jarsin

gepost om 12:00 op Tuesday, 03 May 2005 door Albert - Category: General

Reactie door: els
Weet je wat een goede manier is om nooit te twijfelen, Albert? Ervan uitgaan dat je de waarheid niet weet, en dus er dus waarschijnlijk naast zit. Dat doe ik tenminste, en het bevalt me best.

Zoals ik het zie gaat het in het leven niet om het hebben van 'gelijk', omdat we daar toch niet bij kunnen, maar des te meer om de vrijheid om al denkend alles uit jezelf te halen wat erin zit, zonder pressie of belemmeringen van buitenaf. En ik heb gemerkt dat je daar een heel eind mee komt - met vallen en opstaan.

En hoe verder je komt, hoe minder je gaat twijfelen - aan jezelf.

Jee, ik lijk wel een goeroe... Nu ja, moet je maar niet zo somber doen.
Thursday, 05 May 2005 23:25
Reactie door: Arko
Twijfelen kan logischerwijs maar 1 functie hebben: namelijk om uiteindelijk iets zeker te weten.
Twijfelen om het twijfelen zelf zou net zo zinloos zijn als dat sommige fatalistische mensen zeggen dat het leven is en wat wordt weersproken door het gevoel "dat er meer moet zijn", wat toch wel heel veel mensen kennen.
En ik denk niet dat twijfelen maar is voorbehouden aan diegene die het "genetisch gezien" in zich hebben.
Iedereen twijfelt, de een wat meer dan de ander.
Ik persoonlijk twijfel aan alles, tot aan mijn eigen bestaan, maar ik ben er wel achter gekomen dat het een functie moet hebben: namelijk om uiteindelijk iets zeker te weten.
"De mens zou de waarheid niet zoeken als deze er niet was."
De vraag is alleen: waar zoek je?
Volgens mij is er maar 1 plek waar deze kan liggen: in jezelf.

Groeten van een twijfelaar en zoeker
Friday, 06 May 2005 10:32
Reactie door: Charles
We haspelen allemaal met heel veel woorden en intepreteren maar raak.
Als we iemand, die wekelijks achter de laatste mode aanjaagt (en koopt) in een MRI leggen dan blijkt vooral het angstcentrum op te lichten als de persoon geconfronteerd wordt met zijn koopzucht. De persoon is blijkbaar bang om er slonsig bij te lopen. (Citaat uit pschologie magazine mei nummer.)
Ik heb al langer het idee dat we de psychologie (vaak alleen maar gedragsomschrijvend bezig) wel kunnen inpakken.
Friday, 06 May 2005 11:42
Reactie door: els
Ja Arko, daar zeg je een waar woord: in jezelf.
En dan liefst ook nog zonder aan jezelf te twijfelen, met name aan je eigen waarneming en je eigen gevoel, of liever intuïtie.

Het is tegenwoordig 'in' om alles wat niet wetenschappelijk is aangetoond regelrecht naar het rijk der fabeltjes te verwijzen, maar daarmee stel je je dan even star en kortzichtig op als degenen die per definitie alles afwijzen wat niet in de bijbel staat - tot en met de Big Bang.

Moet je je voorstellen wat een toestanden dat geeft wanneer je als gelovig christen astrologie gaat studeren!

Maar dat wil nog niet zeggen dat je dan maar aan alles moet gaan twijfelen - als je niet hoteldebotel wilt worden tenminste.
Eigenlijk is het enige wat je nodig hebt een 'open mind', zonder vooroordelen. Daarmee kom je naar mijn ervaring een heel eind.
Friday, 06 May 2005 12:54
Reactie door: Arko
Bij mij is twijfelen een uitvergroting van wat sommigen alleen maar als een sporadisch irritant klein stemmetje ervaren.
Wat voor veel mensen een lichte irritatie is, is voor mij een zware last op de schouders (dit is natuurlijk zoals ik het ervaar, misschien voelen anderen het precies zo, maar voor veel mensen lijkt het toch niet op te gaan).
Want hoe kun je nu een keuze maken als je niet weet hoe het zit?
Hoe kun je een mening vormen over goed en slecht als je niet weet hoe het in elkaar zit?
Wat is waar?
Genoeg mensen roepen om hardst dat ze het weten, maar ik heb nog geen enkele waterdichte gehoord en ook niet geproduceerd for that matter.
Twijfel is er voor mij de oorzaak van dat ik ben gaan zoeken en dat ik nu in gebieden zoek die ik anders nooit had onderzocht.
Twijfel is het begin van een tocht naar zelfkennis en met zelfkennis komt de waarheid en het weten.
Maar die ligt wat mij betreft niet in meningen of in intellectuele schema's van de "werkelijkheid".
Elke beschrijving van de wereld kleur je met je uitgangspunt, daarom is er geen definitieve objectieve beschrijving van de "werkelijkheid" mogelijk.
De kwantummechanica heeft als geen ander aangetoond dat je wereld niet kunt waarnemen zonder deze daarbij te veranderen.
Twijfelen is er misschien om tot het inzicht te komen dat je helemaal niet HOEFT te twijfelen, maar dat het antwoord er al is.
Ik denk niet dat je bewustzijn "verstandelijk" moet kunnen of willen begrijpen, je moet het ervaren en misschien kun je dan ophouden met twijfelen.
En dat is misschien wel die
"open mind".
Friday, 06 May 2005 13:57
Reactie door: els
Yep, we hoeven helemaal niet te twijfelen omdat het antwoord er al is.

Dus kunnen we nooit meer doen dan naar dat antwoord zoeken. Maar dan wél in de wetenschap dat het altijd boven onze pet zal gaan om alles te kunnen begrijpen.

En dan wordt het zoeken pas werkelijk leuk, omdat je dan in staat bent om werkelijk objectief te blijven, zonder per se gelijk te willen hebben.
Dan kom je ook niet in de verleiding om 'nieuwe waarheden' te gaan creëren of te accepteren, omdat je weet dat die nooit meer dan betrekkelijk zullen zijn.

En dat is dan weer goed voor je gemoedsrust, want het bespaart je een hoop 'vechten' met andersdenkenden.

Maar dat roept meteen weer een andere interessante vraag op, want waarom zoeken we naar iets wat er al is, waarom accepteren we niet gewoon dat we niets weten? Alles wat leeft doet dat, waarom wij mensen niet?

Uit nieuwsgierigheid? Of omdat we het niet eens zijn met ons lot, en daar verandering in willen brengen? Of omdat we onbewust terugverlangen naar waar we uit zijn ontstaan: het Grote Geheel?

Wie het weet mag het zeggen.
Friday, 06 May 2005 15:48
Reactie door: els
En dat was dus niemand...
Sunday, 08 May 2005 12:23
Reactie door: Arko
Goed/slecht mooi/lelijk waar/niet waar echt/nep ja/nee wit/zwart democratie/anarchie zij/wij jij/ik IMSys/EMSys allemaal concepten, allemaal illusie.
Vraag maar aan de boeddhisten.
Ik ben het met meneer Jarsin eens dat het antwoord wel eens in het bewustzijn kan liggen.
Maar dan niet door deze proberen te VERKLAREN, maar door deze te ERVAREN.
Dat is mijns insziens de enige manier om de het echt werkelijke en wezenlijke te ontmoeten.
Net zoals je de regels van je "geweten" niet in dogma's vast kunt leggen maar zoals deze door je daden en gevoel moet spreken.
En misschien is dat de stem van dat wat sommigen "God" noemen...?
Een waarheid die in jezelf besloten ligt.
Monday, 09 May 2005 12:16
Reactie door: els
Inderdaad, Arko, ervaren is de beste manier om werkelijk iets te weten te komen. Maar dat is nu net precies waar tegenwoordig de schoen wringt: ervaring is subjectief, en dus onbetrouwbaar, zegt men.
Ik ben het daar gloeiend mee oneens, al was het alleen maar omdat ik weiger om mezelf als een niet tot oordelen bevoegde sine qua non te beschouwen, terwijl in feite voor iedereen het 'zelf' de meest betrouwbare informatiebron is.

En hoe zou je verantwoord over andermans ervaringen kunnen oordelen als je die zelf niet ervaren hebt?

Het verwarrende is, dat we na onze geboorte, toen we nog een 'schoon geestje' hadden, dit vrijwel meteen tot een vergaarbak is geworden van alles wat onze ouders en andere opvoeders nodig vonden om erin te stoppen: oordelen, veroordelen, geboden, verboden, zin en onzin, en ga zo maar door.
Net zoals henzelf ook was overkomen, trouwens, en hun ouders eveneens - tot in het verre verleden aan toe. De bijbel spreekt optimistisch van 'het zevende geslacht', maar dat zevende kun je rustig symbolisch opvatten, want in werkelijkheid zijn het er heel veel meer.

Tja, en dan moeten we maar zien om vanuit die puinhoop een goed werkend, evenwichtig bewustzijn te ontwikkelen... ga er maar aanstaan.
Geen wonder dus dat 99% van ons de mist ingaat en ergens halverwege zijn leven in een 'midlife crisis' belandt.

Nu heb ik persoonlijk niets tegen een midlife crisis, maar leuk is anders. Je bent niet alleen afschuwelijk in de puree geraakt, maar bovendien ook nog jarenlang bezig met alles wat daarvan de oorzaak was op te snorren en te herzien.
Maar ja, dan héb je ook iets, je ware zelf namelijk, en dat is dan weer de beloning.

Jij haalt daar voorzichtig god bij, maar volgens mij heeft god daar niets mee te maken - althans niet de door mensen bedachte, wispelturige en ongenaakbare god die geacht wordt ergens in de ruimte rond te zweven, en die door sommigen zo ijverig wordt aanbeden.

Maar dat betekent niet dat er helemaal niets is, want er is wel degelijk iets, en nog vlak bij de hand ook: op de bodem van jezelf. Dus is het alleen maar een kwestie van diep genoeg duiken. Simpel toch?
Monday, 09 May 2005 14:43
Reactie door: Arko
Ik denk niet dat God door de mens is "bedacht".
Geloven in God of een soortgelijk principe is een archetypisch gegeven zo oud als de mens zelf.
Het zit in de mens, net als archetypische symbolen niet door de mens zijn "bedacht", maar in de inhoud van het onderbewuste liggen.
Het geloof in God is in elke cultuur in elke tijd in alle mensen te vinden.
Ook mensen die puur in wetenschap GELOVEN hangen een zelfde soort principe aan, maar noemen dit dan "de natuur" of "de natuurwetten"of "evolutie".
De mensen die vroegen zeiden dat we slaven waren van God's grillen vertellen ons nu dat we de slaven zijn van onze genen of van de processen in onze hersenen.
Religieuze dogma's van weleer zijn vervangen door wetenschappelijke "feiten": subjectief gelegde verbanden aan de hand van subjectieve waarnemingen die voor de werkelijkheid door moeten gaan, om de zoveel jaar verlegd en veranderd omdat iemand weer wat anders ziet of een ander verband legd.
En als de stem van het geweten moet spreken blijft het van de kant van de wetenschap behoorlijk stil.
De enige oplossing die ik zie, is als elk individu zich er bewust van wordt dat hij of zij alleen verantwoordelijk voor zijn eigen gezondheid, zijn eigen leven en zijn eigen lot is en dat hij die neemt om ervoor te zorgen dat het leven de utopie wordt waar we allemaal bewust of onbewust naar streven.
Monday, 09 May 2005 17:20
Reactie door: els
Ja, maar ik had het specifiek over de door mensen bedachte, en daardoor ook zeer menselijk uitgevallen god of goden, en niet over het religieuze gevoel op zich, dat iets heel anders is en niet te omschrijven.
Ik zat er net nog even over te denken, maar kan om het te formuleren geen andere woorden vinden dan 'absoluut vertrouwen en absolute overgave', waarvan ik bijna zeker weet dat vrijwel iedereen daar iets heel anders onder zal verstaan dan ik, omdat ik daarbij geen god voor ogen heb, of wat voor ander gegeven dan ook.

Wel is het zeker ook waar dat ieder individu verantwoordelijk is voor zijn daden, en zich daarbij danig in de vingers kan snijden, maar onze gezondheid en ons lot hebben we lang niet altijd in de hand.
Was dat maar waar, wat zouden we dan allemaal een verrukkelijk leven hebben! Allemaal Jantjes en Marietjes in Luilekkerland - bezig met zich een aap te vervelen, want dat is dan wél de consequentie.

En toch streven we naar zo'n Utopie, zoals je ook schrijft, alleen is het wel zo dat we er lang niet allemaal dezelfde voorstelling van hebben, want iedereen heeft zo zijn eigen mening over wat geluk inhoudt.

Voor sommigen is dat rijkdom, voor anderen macht, roem, eeuwig leven, schoonheid... enfin, je kunt het zo gek niet bedenken of er wordt door deze of gene wel naar gestreefd.
En dat maakt ons mensen tot een bende grabbelaars van jewelste, waarmee we ons onderscheiden van alle andere levende wezens hier op aarde.

Denken dat dit tot een utopie zal leiden is volgens mij dan ook een betreurenswaardige vergissing, want het tegendeel is het geval: we stevenen regelrecht en onstuitbaar af op onze ondergang.

Jammer dus, dat het enige wat het tij zou kunnen keren bij de meesten zo laag op de verlanglijst staat: wijsheid.

Pas als we allemaal wijs zouden zijn werd het hier op aarde een utopie.

Maar ja, zie jij dat gebeuren? Ikke niet.
Tuesday, 10 May 2005 01:57
Reactie door: Charles
Els,

Zie Dualisme
Tuesday, 10 May 2005 11:43
Reactie door: Simon Sleeuwaert
Tis allemaal zever!
Thursday, 12 January 2006 18:12
Albert Jarsin
Albert Jarsin is bewustzijnsonderzoeker en werd in 1954 te Haarlem geboren. Hij is gehuwd, heeft twee kinderen en woont met zijn gezin in Brazilië.
Forum Onderwerpen
Copyright © Albert Jarsin

Indien u de auteur persoonlijk iets wil vertellen over deze website of anderszins dan kunt u een e-mail sturen naar albert@jarsin.net

Met dank aan Alwin Garside en Germano Martins.